burn-out

Persoonlijke update | Waarom ik bijna 1 maand offline was

10 Comments

Hi allemaal. Dat is even geleden! De afgelopen weken was ik (bijna) niet online. Ik postte niet veel meer op Instagram en er kwamen ook geen nieuwe artikelen online. Het leek mij wel zo netjes om jullie even uit te leggen waarom het zo stil was en of ik wel weer terug kom.

[lees verder..]

Even helemaal niks

Het was even stil. Online dan maar niet in mijn hoofd. In de winter heb ik het niet altijd even makkelijk en de maand december is helemaal tricky. Als ik wel goed in mijn vel zit dan is december een maand waardoor de winter juist wat makkelijker door te komen is. Gezelligheid in huis met allemaal lampjes, daar hou ik wel van. Zit ik echter niet lekker in mijn vel dan vind ik december echt een drama. Dit laatste was dus het geval. Oke, drama  klinkt wel erg “dramatisch” maar ik vond er gewoon geen zak aan. Ik voelde  kerst gewoon echt niet deze keer en het enige wat ik wou was rust. En slapen… Slapen is dus wat ik veel heb gedaan de afgelopen paar weken.

Ik keek al een tijd uit naar de laatste 2 weken van het jaar omdat ik had besloten vakantie te nemen van werk. Ik kon daar gewoon niet meer en was weer op. Mijn winter dip was weer duidelijk aanwezig en ik was bang om weer terug te vallen in een burn-out. Ik voelde een constante druk in mijn lijf van dingen die “moeten” maar ook spanning omdat ik het idee heb dat mensen van alles van mij verwachten. Dat is beide iets wat bij mij ligt (ik laat dat toe) en daarom wilde ik er gewoon even 2 weken tussenuit. Even relativeren.

Ziek

Helaas werd ik met kerst (tijdens mijn vakantie dus) ziek. Typisch. Niet doodziek hoor maar een depressie + verkouden + paar nachten niet slapen van het hoesten was toen toch wel even te veel van het goede. Mijn plan om veel leuke dingen te doen met mijn gezin tijdens de vakantie en om lekker veel te bloggen viel in het water. Ik kwam daardoor in een soort fuck it all  modus. Nergens meer zin in behalve chagrijnig zijn en veel slapen. Dit gevoel gaf mij de eerste week ook nog eens veel stress, iets met loslaten (neuroot, faalangst, perfectionistisch, ocd etc) maar in de 2e week gaf ik er maar gewoon aan toe. Dan maar gewoon even helemaal niks en weer mijn rust pakken en vooral veel ontspannen. Ook even geen Instagram en blog. Niemand die mij mist.

Verder met bloggen?

Hoewel ik stiekem wel baal dat er een paar weken niks online is gekomen op mijn blog (Instagram kan mij toch meer gestolen worden) was het ook wel fijn om dit even los te laten. Ik had zoveel ideeën voor artikelen maar er kwam gewoon niks uit mijn vingers. Wil ik dan eigenlijk nog wel bloggen? Ik heb daar veel over nagedacht de laatste tijd. Hoewel ik bloggen nog steeds leuk vind baal ik wel dat blogs minder gelezen worden en dat het lijkt alsof Youtube toch steeds meer de overhand heeft. Ik groei niet zo hard als ik had gehoopt en vooral met Instagram levert mij dit wat frustratie op. Het werkt gewoon niet zo motiverend omdat ik er toch wel veel tijd aan besteed. Toch ben ik geen opgever en heb ik mijzelf weer even een schop onder mijn kont gegeven. Ik laat Instagram een beetje los. Die “wereld” vind ik namelijk minder leuk dan het bloggen en ik moet die 2 toch meer als 2 aparte kanalen zien. Ik kom dus weer terug. Misschien iets anders dan dat jullie gewend zijn maar ik blijf voorlopig nog gewoon schrijven. Ik vind het nog veel te leuk om te zien dat mijn blogs worden gelezen en jullie lieve reacties maken mijn dag altijd een stuk mooier.

Werk is weer begonnen en hoewel ik daar niet naar uitkeek is het toch weer fijn om structuur te hebben in mijn week. Ik ben inmiddels weer ietsjes uit mijn dip geklommen en ik ga de komende tijd weer hard mijn best doen om weer beter in mijn vel te komen. Ook dit geeft mij weer motivatie voor het schrijven van blogs.

Mijn vraag aan jullie. Hebben jullie meer interesse in persoonlijke artikelen of beauty?

Ik zou het super vinden als jullie mij zouden willen volgen op Instagram, en om op de hoogte te blijven van mijn laatste artikelen kan je mij volgen op Bloglovin’

 

Persoonlijke update | Burn-out: Hoe gaat het nu 1 jaar later (deel 2)

11 Comments

Het is alweer 1 jaar geleden. Een heel jaar geleden dat bij mij ineens op een normale avond thuis de stoppen doorsloegen. Ik wist het allemaal niet meer. Ik kon niet meer. Ik was op.

[lees verder..]

Lees hier voor deel 1: Therapie

Deel 2: Werk

In totaal heb ik 8 weken thuis gezeten. Van februari 2017 t/m april. In die 8 weken sliep ik veel, huilde ik veel en deed mijn hele lijf pijn. Het liefst bleef ik de hele dag in bed liggen maar met een gezin gaat dat niet helemaal. Misschien ook maar beter. Ik had veel hulp van mijn ouders (gelukkig) en ik moet zeggen dat mijn zoontje ook wel de reden was dat ik niet helemaal toegaf aan mijn gevoel. Helaas heeft hij mij wel veel te vaak zien huilen en voor een kind wat ook nog eens hoog sensitief is was dit erg moeilijk. Na 8 weken thuis zitten (met totaal geen rust en een constante schuldgevoel naar mijn gezin en werk toe) moest ik van de ARBO arts weer beginnen met werken. Eerst met 2 uurtjes per dag en zo per week steeds proberen een beetje op te bouwen. Wat een strijd heb ik toen gehad met de ARBO arts! We hadden duidelijk niet de zelfde mening en ik vond dat ik niet serieus werd genomen. Voor mijn gevoel was ik er namelijk nog helemaal niet klaar voor om weer te beginnen. De arts luisterde niet naar mij en keek dwars door mijn tranen heen. Ieder keer weer opnieuw. Zie je dan net dat ik mijn best doe? Ik vind niet snel iemand echt stom maar dit was totaal niet mijn soort mens en dat is dan zacht uitgedrukt.

Zwaar

Ik vond werken onwijs zwaar, zelfs met maar 2 of 3 uurtjes. Het “op tijd” dingen moeten doen zoals opstaan, douchen en dan nog naar werk gaan. Kleine dingen zogen energie. Ik kwam iedere dag doodmoe thuis, kampte met depressieve gedachten en had veel lichamelijke klachten. Enig idee hoe k*t het is om iedere dag maar te moeten terwijl je hoofd uit elkaar knalt van de pijn? Ook was ik iedere dag duizelig waardoor ik ook constant misselijk was. Die lichamelijke klachten waren niet uit te leggen en zorgde voor veel onbegrip in mijn omgeving. Want wat je niet ziet is er niet toch?

Daar zit je dan braaf op kantoor met je masker op, terwijl er van alles met je lijf aan de hand is. Er gebeurde natuurlijk niet veel op werk want mijn concentratie was ver te zoeken. Daar waar de psycholoog vond dat ik thuis mijn rust moest pakken en mij vooral moest focussen op leuke dingen vond de ARBO arts dat werken -ongeacht hoe ik mij voelde- het belangrijkste was om weer beter te worden en om weer terug in het normale ritme te komen. Doordat ik steeds meer uren ging werken (want opbouwen ging behoorlijk vlot) draaide mijn leven wekenlang alleen maar om werk. Ik had geen fut meer voor andere dingen zoals koken, het huishouden, uitjes of andere leuke dingen met mijn gezin. Het was werken en rusten. Deze periode was voor mij echt het zwaarst.

Gaat dit ooit nog goed komen?

Nu, achteraf gezien begrijp ik heus wel dat werken goed voor mij was maar alsnog vind ik dat mijn opbouw veel te hard ging. Ik had misschien toch wat meer voor mijzelf op moeten komen. Door die snelle opbouw heb ik ook meerdere keren een terugval gehad. Bij iedere terugval was het weer een klap in mijn gezicht. Huilen, verdriet, en een flinke deuk in mijn zelfvertrouwen en levenslust. Gaat dit ooit nog goed komen? Terwijl het werk en gezinsleven gewoon doorging, was ik van binnen vaak weer helemaal op. Probeer dan maar eens een leuke moeder te zijn en op tijd het avondeten klaar te hebben. Ondanks alles deed ik mijn best om toch thuis “zo normaal mogelijk” te zijn. Ik vond namelijk niet dan mijn gezin hier ook onder hoefde te lijden. Er was niet genoeg plek om mij en op werk schuldig te voelen en thuis ook nog eens. Mijn focus lag dan toch echt op thuis. Daar zit mijn nummer 1.

Ik heb het afgelopen jaar mijn best gedaan om mij aan het opbouwschema te houden op werk en helaas was er dan zo nu en dan toch een moment dat ik mij weer ziek moest melden. Het is niet anders maar ik vind dat ik het best goed heb gedaan. Stiekem ben ik ook best trots op mijzelf. Nu precies 1 jaar later ben ik namelijk weer 100% beter gemeld. Ik werk weer 34 uur per week. Dit voelt voor mij fijn omdat ik zo toch aan mijn werkgever kan laten zien dat ik wel wil en ook mijn best doe.

Aan de andere kant moet ik wel toegeven dat het mij regelmatig zwaar valt. Ik heb nog steeds dagen dat ik gewoon in jankend bed wil blijven liggen en dat ik geen fut heb voor een nieuwe dag. Iedere kleine tegenslag of negatieve gebeurtenis komt nog steeds dubbel zo hard aan maar gelukkig kan ik wel zeggen dat er inmiddels meer goede dagen tussen zitten dan slechte. Ik neem hier en daar tussendoor een vakantie dag op zodat ik dan wat rust heb en verder probeer ik mij ook bewust meer te richten op leuke dingen. Ik laat nu bepaalde dingen van werk en privé sneller los, ik heb er toch geen invloed op. Werk is werk en om 5 uur gaat dat hoofdstuk dicht. Hierna is het tijd voor ontspanning en ‘dat’ wat nu echt belangrijk is om mij uiteindelijk weer goed te voelen.

Little By Me

Persoonlijke update | Burn-out: Hoe gaat het nu 1 jaar later (deel 1)

10 Comments

Het is alweer 1 jaar geleden. Een heel jaar geleden dat bij mij ineens op een normale avond thuis de stoppen doorsloegen. Ik wist het allemaal niet meer. Ik kon niet meer. Ik was op.

[lees verder..]

Een jaar geleden kwam ik thuis te zitten. Ik kon niet meer naar werk. Dit was niet iets wat met een nachtje goed slapen over zou zijn. Het was niet meer te verbergen. Ik had heb een burn-out en ik had hulp nodig. Hulp om weer mijn oude “ik”  te worden. Niet wetende nog dat ik juist niet  terug moest naar mijn oude ik. Ik moest veranderen, wilde ik beter worden en daar ben ik mee aan de slag gegaan.

Deel 1: Therapieën

Al vanaf het moment dat ik thuis kwam te zitten (februari 2017) heb ik er werk van gemaakt om weer beter te worden. Zielig wegkruipen in een hoekje en alles uit handen laten vallen werkt namelijk niet zo goed als je moeder bent. Ik begon bij de huisarts die mij snel doorstuurde naar een POH van het gezondheidscentrum. Bij deze POH kwam ik een kleine 2 maanden en van haar kreeg ik vooral de opdracht om veel te rusten en om boeken te lezen. Boeken die mij zouden kunnen helpen te stoppen met piekeren. Er ging een wereld voor mij open, NOT!  Ik wist meteen al dat ik meer nodig had dan dit want dat piekeren was maar een onderdeel van de burn-out. (lees: een heel klein onderdeel want holy crap, wat ging er toch een hoop door mij heen!)

Psycholoog

Ik schreef mij daarom in bij een psycholoog en na een wachtlijst van een aantal weken kon ik daar terecht. In totaal ben ik een half jaar vrij intensief bij een psycholoog onder behandeling geweest. Ik vond de therapie die ik bij de psycholoog kreeg best heftig. Iedere week was het weer huilen en kwam ik er doodmoe vandaan. Slopend. Ik heb hele depressieve maanden gehad waarin ik onwijs in de knel zat met mijzelf en voor mijn gevoel kwam er maar geen verbetering. Nu achteraf, een jaar later kan ik wel zien dat er wat veranderde, het ging alleen erg langzaam. Zonder dat ik het echt doorhad heeft ze mij toch wel handvaten geven om iets verder te komen.

Word ik nu gewoon afgewezen door mijn psych? Ben ik dan zo f*ucked up??

 

Eind 2017 ben ik gestopt bij de psycholoog. Ik kreeg namelijk ineens tijdens een sessie te horen dat ze mij niet verder kon helpen. Ik kan je zeggen dat dit erg hard aankwam. Word ik nu gewoon afgewezen door mijn psych? Ben ik dan zo f*ucked up??  Oké, dit was natuurlijk niet echt zo en ik kon na een paar dagen ook zelf toegeven dat we niet veel verder kwamen samen. Ik had gewoon meer nodig dan alleen maar praten en huilen. We hebben het gehad over een 2e lijns psycholoog en ook ander soort therapieën, zelfs interne opname. Omdat ik toch nog een beetje mijn trots had en niet helemaal wil toegeven dat ik een beetje wacko ben geworden wilde ik liever eerst zelf verder zoeken naar iets wat bij mij past. Ik vond dat ik vooral zelf uit mijn burn-out moest proberen uit te komen, ik heb het namelijk ook zo ver laten komen dat ik erin terecht kwam. If that makes any sense…?

Hypnotherapie

Ik kwam zelf uit op hypnotherapie en daar schreef ik mij eind vorig jaar voor in. Hypnotherapie word bij verschillende klachten gebruikt en omdat ik het gevoel had dat bij mij op dat moment angst en stress het grootste probleem was zag ik dit wel zitten. Bij hypnotherapie word je in een soort trance gebracht maar dan niet zoals je op tv ziet. Er was geen Rasti Rostelli aanwezig die mij ging laten kakkelen als een kip. Nee, het was een vriendelijk uitziende vrouw die mij eigenlijk na een uur al een veilig gevoel gaf en die in ieder geval deed alsof ze mij begreep. De trance bij hypnotherapie is een combinatie van diepe ontspanningsoefeningen en gerichte aandacht. Geen focus dus op alles wat fout gaat en janken tot je uitgedroogd bent zoals bij de psycholoog. Wat een verademing was dan alleen al!

Bij de hypnotherapeut leer ik te ontspannen en prioriteiten te stellen. Wat is belangrijk in het leven? Waar moet mijn aandacht naartoe gaan en wat moet ik leren loslaten? Op dit moment werkt dit voor mij en samen met wekelijks fysiotherapie probeer ik mijn lichaam en geest rust te geven. Ik leer beter adem te halen op momenten dat er paniek uitbreekt en ik heb nu ook beter door wanneer mijn lichaam rust nodig heeft en ik dus weer een stapje terug moet doen. Inmiddels ben ik al een paar maanden bij haar onder behandeling en geeft ze mij ook iedere keer wat “huiswerk” mee. Dit zijn dagelijkse ontspanningsoefeningen en ook een oefening om beter in te slapen.

Ik kan eerlijk zeggen dat hypnotherapie tot nu toe een positieve indruk maakt en dat ik weer wat meer zelfvertrouwen terug krijg. Ik ben rustiger geworden en leer los te laten. Ook durf ik wat meer mijn grenzen aan te geven. De therapeut luistert goed naar mij en geeft mij fijne tips. Het is geen wondermiddel maar wel iets wat mij op dit moment de goede kant opstuurt. Mijn behandeling stopt binnenkort maar toch heb ik er inmiddels wel een goed gevoel over dat ik het dan verder zelf aankan. Alles gaat stap voor stap en ik weet nu dat geduld een schone zaak is. Iets wat er jarenlang is ingeslopen heb je er gewoon niet in een paar maanden uit maar ik ben al erg trots op hoe het nu gaat en dat ik in ieder geval weer normaal kan denken en doen. Het word na een jaar wel weer tijd om zelf de touwtjes in handen te nemen.

Buiten therapie om moest ik natuurlijk ook weer mijn werk opbouwen. Hoe dit verliep vertel ik je binnenkort in deel 2.

Little By Me

Persoonlijke update | Hoe gaat het nu?

10 Comments

Hi allemaal! Gisteren postte ik een artikel met een outfit of the day waarin ik al kort aangaf dat het weer een beetje stil is geweest op mijn blog sinds de vakantie en het leek mij wel even zo fijn om een korte update te geven over hoe het nu met mij gaat. Stop ik even met bloggen of gaat alles gewoon door, je leest het hier.

[lees verder..]

Hoe was de vakantie?

Ik ga hier eerlijk over zijn. 60% was leuk en de overige 40% was bagger. Veel mensen denken misschien dat mijn vakantie fantastisch was omdat ik leuke instagram foto’s plaatste. And again, the power of social media. Begrijp mij niet verkeerd, we hebben hele leuke dagen gehad en ik zou het zo weer overdoen maar paniek en burnout klachten zijn heus niet ineens verdwenen als je in een ander land bent. Sterker nog, ze zijn wel nog meer aanwezig omdat je uit je comfortzone word gehaald. Ik heb de hele week zo’n beetje geleefd op kalmeringsmiddelen maar so be it. Voor mij was het vooral erg belangrijk om samen met mijn gezin te zijn en om mijn zoontje en vriend te zien genieten. Dit is dan ook echt wel gebeurd en ik vond dat heerlijk. Het niet op de klok hoeven kijken en doen waar je zin in hebt was zo fijn. Ik koester daarom (ondanks de mindere momentjes) ook deze vakantie met heel mijn hart.

 

Hoe gaat het nu?

De meeste mensen komen heerlijk uitgerust terug van vakantie maar ik ben totaal bekaf. Ik heb het sinds de vakantie nog geen dag droog gehouden, ook omdat ik het lastig vind om weer te schakelen naar alles wat “moet”. School is weer begonnen, vroeg opstaan, slapen lukt niet en weer aan het werk. Mijn stresslevel is weer sky high en buiten dat om word er van mij verwacht dat ik zo’n beetje iedere week steeds meer uren ga werken. Ik trek dit erg slecht nu en heb voor mijn gevoel weer even een terugval. Eergisteren is er weer een bom in mij ontploft die natuurlijk al een tijdje aan het tikken was en ik moet gewoon weer aan mijzelf denken en bepaalde keuzes maken. Wat en vooral hoe ik dit ga doen dat ben ik nog aan het bedenken. Kon ik dat verrekte twijfelen en piekeren maar eens uitzetten 🙁

 

Even pauze van het bloggen?

Ik geef toe dat het wel eens in mijn hoofd spookt. Zal ik misschien even een blogpauze inlassen? Zou dit mij dan wat meer rust geven? Nee…, ik ben er nog steeds van overtuigd dat een blogpauze iets is wat ik echt niet wil. Van het bloggen word ik namelijk juist wel blij en ik zie het als iets positiefs. Ook al geeft het mij wel stress als het even niet lukt (om op bepaalde dagen de posten), ik wil dit niet opgeven. Het moment dat ik een artikel af heb waar ik mijn best voor heb gedaan voelt zo fijn. Als ik vervolgens op het knopje ‘publiceren’  druk dan heb ik toch even een kort moment van trotsheid, ook al stelt het misschien voor een ander niet veel voor. Dit is mijn hobby en mijn uitlaatklep en ik ben blij met wat ik heb opgebouwd in het afgelopen anderhalf jaar. Ik heb zoveel leuke lieve volgers en andere bloggers leren kennen. Not giving this up! Wat ik wel moet leren, is om het los te laten dat ik momenteel gewoon niet standaard op 4 vaste dagen per week iets online kan zetten. Ik denk ook dat ik het zelf vervelender vind dan mijn lezers en aangezien mijn blog helaas alleen een hobby is en niet mijn werk moet ik daar nu even iets luchtiger over doen.

Dus bij deze sorry als ik niet standaard op 4 vaste dagen een artikel post. Ik doe mijn best maar soms gaat het even niet. Hopelijk blijven jullie mij gewoon volgen want ik ben zo blij met jullie. Ook alle lieve comments van de afgelopen tijd over mijn persoonlijke situatie doen mij zoveel goed. Het word zo gewaardeerd. ♡♡♡

 

Mochten jullie mij nog niet volgen dan zou ik het erg leuk vinden als jullie dat zouden willen doen via Bloglovin’ en op instagram om zo ook op de hoogte te blijven van mijn blog.

Persoonlijke update | Het gaat niet zo goed.

15 Comments

Burned out, overspannen, piekeren? Hoe je het beestje ook noemt het voelt gewoon k*t. Inmiddels is het nu de 5e week dat ik thuis zit en ik vond het wel weer tijd voor een korte update. Hoe gaat het nu met mij?

[lees verder..]

“Am i going craycray?”

Dat is een vraag die ik mijzelf regelmatig heb gesteld de afgelopen weken. Mijn emoties spelen namelijk een groot spel met mij. Woede, verdriet, angst, huilbuien maar ook gelukkig zijn. Alles komt nu voorbij alleen overheersen de vervelende emoties momenteel wel. Soms voel ik mij dan echt een beetje Wacko Jacko. Dude what the h*ll is happening? Ik vond mijzelf namelijk altijd best een sterkte vrouw. Het leven is niet altijd makkelijk en daarbij ben ik ook nog eens overgevoelig voor zo’n beetje alles maar ik wist er altijd wel ‘soort van’ mee om te gaan. Hier een daar een sombere dag, een potje janken, dat ben ik wel gewend en lijkt mij ook wel normaal voor een vrouw….toch?   – Ik bedoel hormonen enzo daar heeft onze Schepper misschien een kleine balans fout in gemaakt –  Belangrijkste is dat je de volgende dag weer fris en fruitig opstaat. Dat laatste heb ik nu niet zo vaak en daar moet verandering in komen. Maar ik ben niet gek, ik ben mens.

“Wat voel je dan eigenlijk?”

Deze vraag heb ik nu al zo vaak gehoord de afgelopen weken. Logisch… Het staat niet op mijn voorhoofd geschreven en daarbij is het ook makkelijk om veel te verbergen, lang leve social media. Zal ik als Ma Flodder de deur uit gaan om te bewijzen dat ik mijn k*t voel? Nee, lijkt mij geen goed plan, gewoon voor humanity. Ik zie ze al denken op het schoolplein, Oh moet je haar eens zien. Gaat zeker niet goed met d’r relatie? (want ja, dat denken mensen altijd als je er slecht uitziet)  Ik heb een paar weken geleden ook al een beetje uitgelegd wat er gaande is en eigenlijk is er nog niet super veel veranderd. Maar hier komt het… Ik voel nog steeds een constante spanning in mijn lijf die ik niet uit kan zetten. Van alles moet maar ik wil het niet, ik kan het niet. Ik ben constant moe, snel verdrietig en daarbij heb ik ook nergens zin in en geduld voor. Ik heb nog steeds last van paniekaanvallen en hartkloppingen en dat ben ik zo zat. Het is zo onvoorspelbaar. Zo denk ik het ene moment van ‘goh de zon schijnt, even lekker boodschapjes doen’  en een half uur later sta ik bij de Appie met een volle boodschappenmand mijn hartkloppingen en duizeligheid weg te puffen. Daar sta je dan met je goeie gedrag. ‘Hoe de f*ck kom ik hier weg?! ‘ Lachen joh! Ik kan nog wel meer dingen opnoemen maar you get the point.

 

En nu?

Nu krijg ik dus hulp. Yes, mama gaat naar een zielenknijper. En ik moet zeggen ik schaam mij daar niet voor. Ik denk dat iedereen er in zijn leven wel eens profijt van kan hebben om met een psycholoog te praten. Een buitenstaander, (die er toch redelijk wat jaartjes voor gestudeerd heeft) die je een beetje op weg kan helpen om weer te relativeren.  Het leven is zo mooi maar iedereen komt vroeg of laat op een punt waarbij ze teveel dingen meemaken en dan heb je soms gewoon een beetje hulp nodig om alles in balans te houden. No biggie. Tussen mij en mijn psycholoog klikt het ook nog eens dus dat is erg fijn. Ik ben erachter dat mijn batterijtje ‘gewoon’ op is en dat kan je een burnout noemen maar dat klinkt meteen zo heftig. We noemen het dan maar overspannen. Proberen om de perfecte huisvrouw/moeder/partner/dochter/collega te zijn moet je ook gewoon niet willen. Is te veel en daar ben ik nu achter. Al 5 weken zit ik inmiddels thuis en ik had eigenlijk nooit verwacht dat het zo lang zou duren, plus dat ik er ook nog steeds niet ben. Lastig om dat gevoel van falen los te laten. Maar dat komt vast goed. Hoort bij het proces en het heeft tijd nodig.

 

Ik zou het super leuk vinden als jullie mij zouden willen volgen op Bloglovin’ en op instagram om op de hoogte te blijven van mijn blog.