Ik zit inmiddels alweer 8 weken thuis. 8 weken! Het klinkt zo lang maar ik heb het gevoel dat het veel korter is. Nooit van te voren gedacht ook dat ik zolang thuis zou zitten. Had ik al weer aan het werk moeten zijn? Ik weet het niet. Is er een gemiddelde tijd dat iemand met burnout klachten thuis zit?
“Wanneer denk je dat je er weer bent?”
Die vraag kreeg ik vanuit werk al na 2 weken. Is niet erg want ik weet dat mijn werk het goed bedoelt en het ook moet vragen. Ik kan alleen nog geen antwoord geven. Ik hoor van mensen om mij heen met burnout klachten dat het makkelijk maanden kan duren en dat je vooral geduld moet hebben en naar jezelf moet luisteren. Je lichaam en geest hebben toch tijd nodig om weer tot rust te komen en om dingen anders in te zien. Zolang de slechte dagen vaker aanwezig zijn dan de goede dagen heb ik nog niet het gevoel dat het de goede kant op gaat.
Afgelopen dinsdag moest ik weer naar de bedrijfsarts. Met klamme handjes en een verhoogde hartslag ga ik naar binnen. Toch had ik toen nog wel een goed gevoel bij de bedrijfsarts. Ik had namelijk gedacht dat ze met tips en oplossingen zou komen. Ik kan ook mijn verhaal weer doen want ja, momenteel vind ik het gek genoeg best fijn om mijn hart te luchten. Weet ik veel wat een bedrijfsarts precies hoort te doen. Het duurt nog geen 5 minuten of ik ben alweer aan het huilen. Daar ben ik namelijk erg goed in en ik doe het tegenwoordig bijna overal. Alle schaamte voorbij want tegenhouden lukt mij toch niet. Op het schoolplein, de supermarkt, in de auto, op een BBQ met allemaal collega’s van mijn man… gewoon laten lopen. Helaas bleven de tips waar ik op had gehoopt weg maar ze kwam wel met een advies.
“Met thuis zitten los je nu niks op. De behandeling laat immers op zich wachten en niks doen is ook maar niks, ik denk dat je gewoon weer naar werk moet gaan.”
“Maar ik kan echt nog niet, ik ben nog zo moe en voel mij echt niet goed.”
“Nee zo voelt het misschien maar je kan het wel. Ik adviseer je om gewoon weer 2 uur per dag te gaan werken en lekker koffie te drinken met je collega’s.”
“Maar het voelt nu alsof ik gedwongen word om weer te werken terwijl ik mij nog zo rot voel. Ik moet mijn behandeling nog starten en heb ook nog geen officiële diagnose gekregen.”
“Dat snap ik, maar thuis zitten is te veilig en ik doe het echt niet om je te pesten, al voelt het misschien wel zo.”
Ja, daar zit ik echt op te wachten. Trek mij maar met mijn paniekaanvallen uit mijn comfortzone. Ik wil niet beter worden en tot rust komen, neeee ik wil lekker koffie drinken met mijn collega’s. Begrijp mij niet verkeerd. Ik mis mijn team best wel. De sociale contacten. We hebben het ook best gezellig samen op de afdeling maar mijn prioriteit is nu niet om weer een gezellige collega te worden. Ik wil namelijk eerst weer een gezellige moeder zijn en partner. Iemand die eindelijk een keer voor zichzelf kiest. Een vrouw die met een goed gevoel in de ochtend op staat en niet een vrouw die niet kan wachten tot ze haar kind heeft afgezet op het schoolplein om vervolgens terug naar bed te gaan omdat ze totaal uitgeput is. Maar goed… zij is de arts, ze zal het wel beter weten.
Inmiddels heb ik 16 jaar fulltime gewerkt en nu sinds een paar maanden 3 dagen per week. Ik heb nooit zonder werk gezeten. Nooit langer dan een week ziek thuis gezeten door een hardnekkige griep. Altijd maar doorgaan, ook omdat ik van werken hou. Ik ben niet lui, ik hou ervan om mijn eigen geld te verdienen, onafhankelijk te zijn, niemand teleur te stellen en een stoere working mom te zijn.
En dan nu 8 weken thuis, gebroken en op. Ik weet niet wat ik moet…. Ik heb geen angst om weer te gaan werken maar ik heb de angst dat ik juist na werk weer instort en nog verder van huis ben.
Misschien moet ik maar gewoon weer beginnen. Ik ben het strijden en mijzelf verdedigen ook zat. Dan maar de sprong wagen in het diepe. Weet je hoe ze in Thailand leren zwemmen? Gewoon je kind in het water flikkeren en zien wat er gebeurd. Meestal weten ze wel hun hoofd boven water te houden. Komt wel goed. Vallen, opstaan en weer doorgaan.
22 Comments
-
-
Super vervelend dat je een burn out hebt. De dokter had tegen mijn zusje gezegd dat ze beter thuis kon blijven en naar haar lichaam moest luisteren en moet rusten.Maar nu zit ze in therapie met groepsgesprekken en heel veel sporten en het helpt haar om fit te worden. Wellicht ook een goede oplossing voor jou. Heel veel sterkte.
-
-
Ja, ik vind het zo gek om weer te beginnen zonder behandeling nog maar ik moet er maar van uitgaan dat de bedrijfsarts het beste met mij voor heeft. xx
-
-
-
-
-
Wat beschrijf je je gevoel mooi. Vooral die laatste zinnen. Natuurlijk zijn sociale dingen doen en in beweging blijven goed. Maar er is nog niet eens een behandeling gestart en je bent er zelf nog niet aan toe. Kun je niet gewoon beginnen met 1x per week wanneer het gaat zonder dat het moet? Luister naar jezelf en neem de tijd.
-
-
Dank je wel. Ja, ik ga beginnen blijkbaar met 2 uurtjes per dag en van daaruit kijken hoe het gaat. Ik vind het erg spannend maar wacht het maar af. xx
-
-
-
-
-
Ik heb afgelopen periode 4 maanden met een burn-out thuis gezeten. Met veel moeite zit ik nu op 3 halve dagen en ik ben er nog lang niet. Ik ben via de huisarts bij de praktijkondersteuner geweest. Zij helpt me bewuster na te denken over wat ik doe en voel zowel voor werk als privé. Voordeel van langs de huisarts gaan is dat wanneer je huisarts het advies geeft om rustig aan te doen jij toestemming kan geven dat de bedrijfsarts ruggespraak houdt met je huisarts. Sterkte. Doe vooral waar jij je goed bij voelt.
-
-
Goed om te weten van de huisarts. 4 maanden is ook best een tijd he, ik zit dan nu op 2 maar vind het echt een beetje te snel. Ik ga het wel proberen maar als het niet gaat dan trek ik aan de bel. Tijd om een keer aan mijn eigen gezondheid te denken. Jij ook heel veel sterkte xx
-
-
-
-
-
Heel veel sterkte meid!!
-
-
-
[…] ik heb er gewoon nog geen goed gevoel over. Zo lastig dit. Ik heb uiteindelijk even van mij af geschreven, bedankt lieve mensen voor jullie reactie’s. Dat doet mij echt […]
-
-
-
Dit is de meest rare reactie die ik ooit van een bedrijfsarts gehoord heb!
Hoop voor je dat het inderdaad werkt ipv het verergerd.
Ik heb er mijn twijfels bij, maar doe vooral wat JOU goed lijkt om te doen!
-
-
-
Oh meis sterkte.. wat belachelijk dat ze je dwingen om nu alweer te gaan werken.
-
-
-
Pffff, wat een rotreactie van de arts! ? Weinig begrip precies. Hou je goed, ik wens je echt het allerbeste! X
-
-
Lief dank je wel ?
-
-
-
-
-
Nou dat is zeker niet de reactie waar je op had gehoopt en die je rust geeft ? je zou denken dat ze weet waar ze het over heeft. Stel je gaat 2 uurtjes werken houdt er rekening mee dat die 2 uur vermoeiend voor je is én als het niet gaat dan gaat het niet hoor! Bel dan de huisarts eventueel voor advies. Ik moest eigenlijk ook na 8 weken weer aan de slag, maar dit werden er 10. Ben begonnen met 2 x 2uur en toen opgebouwd. Ik heb mindfullness gedaan, geprobeerd leuke dingen te doen en ik zat in therapie voor de paniekaanvallen die ik tijdens mijn burn-out had. Ik wens je heel veel sterkte en je mag mij altijd contacten als je dat fijn vind. Liefs Emy
-
-
Dank je wel voor je reactie. Mag ik vragen wat voor soort therapie je hebt gehad voor je angstaanvallen en heeft het je geholpen? xx
-
-
-
Pff weet bijna niet wat ik moet reageren, maar wil je sowieso heel veel sterkte wensen! Lastig als mensen je zo niet lijken te begrijpen! x
Ja idd! Lief dank je wel xx