Stop pesten | Brief aan een onbekende

Lieve onbekende,

Voor wie dit lezen wilt. Ik moet dit even kwijt.

Afgelopen week maakte een jongen van 15 een einde aan zijn leven omdat hij waarschijnlijk door pesterijen het leven niet meer zag zitten. Een kind wat nog een heel leven voor zich zou hebben. Een kind wat nog moet voelen wat ware liefde is. Een kind wat de wereld nog moet leren kennen. Een kind wat nog zou moeten ontdekken hoe mooi het leven kan zijn. Een kind wat gewoon nog had moeten leven.

Ik kan deze brief helaas niet meer aan hem richten maar wel aan andere kinderen die gepest worden. Ik weet hoe het voelt want ik heb ook in jullie schoenen gestaan. Ik heb op de basisschool een hele moeilijke periode meegemaakt. Een periode die ik mij altijd zal blijven herinneren maar die mij nu als volwassen vrouw sterker heeft gemaakt.

Ik durfde niet meer naar school en had iedere dag buikpijn. Lichamelijke pijn omdat ik bang was voor de dag. Wat zou er vandaag weer gebeuren? Ook ik zag het leven niet meer zitten, ik dacht er wel eens aan hoe het zou zijn om de angst te laten verdwijnen. Rust vinden, gewoon omdat ik niet meer kon van angst. Ook ik hield mijn mond dicht tegen mijn ouders. Lange tijd kon ik thuis de schijn ophouden en doen alsof niks aan de hand was. Dit was ook deels omdat ik bang was dat mijn ouders het erger zouden maken door in te grijpen. Ik was jong en wist gewoon niet beter. Als kind denk je nou eenmaal dat dit het is en hier moet je het mee doen. Gelukkig greep mijn moeder in.

Ouders kunnen niet alles weten, helemaal omdat je een groot deel van de dag op school bent. Ik ben van mening dat veel docenten pesten vaak afschrijven als iets onschuldigs. “Ach het zijn kinderen”. Het nieuws over de 15 jarige Tharukshan maakt mij dan ook verdrietig en tegelijkertijd woest. Toen ik werd gepest keek de juf namelijk regelmatig gewoon toe. Terwijl ik zat te huilen achter mijn bureautje ging zij gewoon door met de les. Ze wist dat ik werd gepest. “Monica is gewoon  een gevoelig kind”. Ik voelde mij zo alleen. Ik weet dat dit soort dingen nog steeds gebeuren, ik maak het mee met mijn eigen kind. Zien sommige docenten de ernst van pesten niet in of sluiten ze zich er bewust voor af? Geen zin in gedoe met ouders misschien? Ik weet het niet. Ik weet wel dat dit niet voor de meeste docenten geldt maar toch vind ik dat scholen zich meer bewust moeten zijn van de ernst van pesten. Leer kinderen kennen en wees een steunpilaar. Wij als volwassenen moeten moeten voor ze opkomen.

Ik weet dat er ook jonge meiden op mijn blog komen. Word jij gepest of voel jij je buitengesloten op school? Niemand verdient het om gepest te worden. Praat alsjeblieft met je ouders, je staat er niet alleen voor. Praat met je docenten en laat weten hoe jij je voelt. Er zijn ook hulplijnen die je kan bellen. Kom alsjeblieft zelf in actie en vecht voor jezelf, je bent het waard! Het leven bestaat niet alleen uit school en deze periode gaat over. Er is zoveel om voor te leven en alles komt goed. Zelfdoding is niet het antwoord. Niemand is dit waard! Het word echt beter! ♡

Ik ben een trotse vrouw en een gelukkige moeder. Ik ben alleen maar sterker geworden door mijn verleden en ik ben niet meer bang. De mensen die mij hebben gepest, ik lach jullie uit. Karma is een bitch, daar ben ik van overtuigd. Voor alle pestkoppen, laat dit tot jullie doordringen. Jullie onzekerheid hoef je niet op een ander te projecteren. Pesten is fout! Er is geen excuus. Behandel een ander zoals je zelf ook behandeld wilt worden.

Lieve Tharukshan,

Ik ken jou niet maar jouw pijn doet mij zo een verdriet. Dit had niet mogen gebeuren. Ik sta niet achter je keus maar ik begrijp het wel en ik hoop dat je rust hebt.

Dit is niet het eerste of het laatste kind bij wie dit gebeurd. Laat deze tragedie mensen de ogen openen. Stop pesten!