“Am i going craycray?”
Dat is een vraag die ik mijzelf regelmatig heb gesteld de afgelopen weken. Mijn emoties spelen namelijk een groot spel met mij. Woede, verdriet, angst, huilbuien maar ook gelukkig zijn. Alles komt nu voorbij alleen overheersen de vervelende emoties momenteel wel. Soms voel ik mij dan echt een beetje Wacko Jacko. Dude what the h*ll is happening? Ik vond mijzelf namelijk altijd best een sterkte vrouw. Het leven is niet altijd makkelijk en daarbij ben ik ook nog eens overgevoelig voor zo’n beetje alles maar ik wist er altijd wel ‘soort van’ mee om te gaan. Hier een daar een sombere dag, een potje janken, dat ben ik wel gewend en lijkt mij ook wel normaal voor een vrouw….toch? – Ik bedoel hormonen enzo daar heeft onze Schepper misschien een kleine balans fout in gemaakt – Belangrijkste is dat je de volgende dag weer fris en fruitig opstaat. Dat laatste heb ik nu niet zo vaak en daar moet verandering in komen. Maar ik ben niet gek, ik ben mens.
“Wat voel je dan eigenlijk?”
Deze vraag heb ik nu al zo vaak gehoord de afgelopen weken. Logisch… Het staat niet op mijn voorhoofd geschreven en daarbij is het ook makkelijk om veel te verbergen, lang leve social media. Zal ik als Ma Flodder de deur uit gaan om te bewijzen dat ik mijn k*t voel? Nee, lijkt mij geen goed plan, gewoon voor humanity. Ik zie ze al denken op het schoolplein, Oh moet je haar eens zien. Gaat zeker niet goed met d’r relatie? (want ja, dat denken mensen altijd als je er slecht uitziet) Ik heb een paar weken geleden ook al een beetje uitgelegd wat er gaande is en eigenlijk is er nog niet super veel veranderd. Maar hier komt het… Ik voel nog steeds een constante spanning in mijn lijf die ik niet uit kan zetten. Van alles moet maar ik wil het niet, ik kan het niet. Ik ben constant moe, snel verdrietig en daarbij heb ik ook nergens zin in en geduld voor. Ik heb nog steeds last van paniekaanvallen en hartkloppingen en dat ben ik zo zat. Het is zo onvoorspelbaar. Zo denk ik het ene moment van ‘goh de zon schijnt, even lekker boodschapjes doen’ en een half uur later sta ik bij de Appie met een volle boodschappenmand mijn hartkloppingen en duizeligheid weg te puffen. Daar sta je dan met je goeie gedrag. ‘Hoe de f*ck kom ik hier weg?! ‘ Lachen joh! Ik kan nog wel meer dingen opnoemen maar you get the point.
En nu?
Nu krijg ik dus hulp. Yes, mama gaat naar een zielenknijper. En ik moet zeggen ik schaam mij daar niet voor. Ik denk dat iedereen er in zijn leven wel eens profijt van kan hebben om met een psycholoog te praten. Een buitenstaander, (die er toch redelijk wat jaartjes voor gestudeerd heeft) die je een beetje op weg kan helpen om weer te relativeren. Het leven is zo mooi maar iedereen komt vroeg of laat op een punt waarbij ze teveel dingen meemaken en dan heb je soms gewoon een beetje hulp nodig om alles in balans te houden. No biggie. Tussen mij en mijn psycholoog klikt het ook nog eens dus dat is erg fijn. Ik ben erachter dat mijn batterijtje ‘gewoon’ op is en dat kan je een burnout noemen maar dat klinkt meteen zo heftig. We noemen het dan maar overspannen. Proberen om de perfecte huisvrouw/moeder/partner/dochter/collega te zijn moet je ook gewoon niet willen. Is te veel en daar ben ik nu achter. Al 5 weken zit ik inmiddels thuis en ik had eigenlijk nooit verwacht dat het zo lang zou duren, plus dat ik er ook nog steeds niet ben. Lastig om dat gevoel van falen los te laten. Maar dat komt vast goed. Hoort bij het proces en het heeft tijd nodig.
15 Comments
-
-
Heel moedig dat je hier zo openlijk over schrijft ! Ik denk dat er veel mensen – mezelf inclusief – zich kunnen herkennen in deze patronen.. Ergens is het ook een ‘opluchting’ om te horen/lezen dat je niet alleen bent , en zoals je zegt, denken dat je zelf ‘craycray’ aan het worden bent.
Bedankt om hierover te schrijven ?-
-
Ja gek he? Ik vind het ook wel fijn om te horen van anderen die het zelfde meemaken. Dan sta je er niet helemaal alleen voor xx
-
-
-
-
-
Wat goed dat je hier over schrijft! Ik denk dat we heel blij moeten zijn met de mensen die hier voor geleerd hebben en jou misschien kunnen helpen. Ik hoop dat je snel mag inzien dat je een prachtige vrouw bent! En ik hoop dat het snel weer beter met je gaat ❤️
-
-
-
Je bent zeker niet alleen en je wordt niet gek. Mijn man zit er net als jij ook zo doorheen en inmiddels ook al even thuis. Gelukkig kun je goed met je psycholoog praten en ik hoop dat je je snel beter voelt. Neem er ook de tijd voor om het “goed” te doen ipv weer te snel te veel te willen, daar heeft niemand wat aan en uiteindelijk heb je er jezelf mee. Wat mij door een emotioneel lastige tijd hielp was om me te realiseren dat ik nu een nieuwe kant van mezelf leer kennen die er ook mag zijn en dat je er sterker uit komt. Sterkte lieve Monica! Liefs
-
-
Super lief, dank je wel ?
-
-
-
-
-
Dit voelt echt super herkenbaar, dat je je op het ene moment gewoon klote kan voelen en wil huilen, zonder enige reden. Soms sta je ook op en kan ik wel janken. Andere moment voel ik me prima en denk ik “Ah joh niks aan de hand”. Ik vind het echt onwijs lastig en weet ook niet wat ik er mee moet. Vooral omdat mijn ouders maar zeggen dat ik gewoon door moet gaan.
-
-
Ja lastig he? Voor mijn ouders is het ook moeilijk te begrijpen. Ik weet niet hoe oud je bent maar als je echt denk dat je er misschien met iemand over moet praten dan zou ik dat wel gewoon doen. Je kan ook naar de huisarts en daar om advies vragen. Sterkte ??
-
-
-
-
-
Moedige getuigenis! Succes met je zoektocht!
-
-
-
Oh dit is ZO herkenbaar! Wat super goed dat je hierover schrijft. Ik ben sinds deze week ook thuis met dezelfde klachten, ik kreeg echt een mental breakdown en kon alleen maar huilen. Zit echt in een achtbaan van emoties en het is zo raar… Het ene moment voel ik me heel blij en het andere moment heel angstig en depri. Ik heb eigenlijk nooit dat ik wakker wordt en denk “wow ik kan er weer tegenaan!” en inderdaad die constante stress in je hoofd die je niet uit kunt zetten. Ik moet dit, ik moet dat moet zus en moet zo maar ondertussen komt er niks uit je handen ? Ik blijf je zeker volgen! Sterkte X
-
-
-
Ik kom jou gewoon even een hele dikke knuffel geven en een kus op jouw voorhoofd!
-xxx- ❤
-
-
Lieeefffff! Dank je wel ❤
-
-
-
jasmijntea
Hi Moo,
Zo grappig als ik dit lees, ik kreeg er flashback van. Alles wat je hier beschreef..I’ve been there, done that. Maar geloof me, soms heb ik nog steeds last van ‘terugval’..net geen burnout…o wee als ik dat weer krijg, dan gaat mijn belletje sneller en op tijd rinkelen en zeg ik tegen mezelf ‘HO…EVEN…GIRL!’
Het is een periode van opstaan en doorgaan. Alleen soms denk je…’waarvoor, voor wie, of.. wat heeft t voor zin’… Geloof me… ooit op een dag, kom je eruit die ‘draaimolen’.. Hoe dan…
Alles heeft tijd nodig.. herontdekken wie je bent, praten, praten en praten. Ook ik heb n korte periode genomen om met m psychotherapeut te praten. Geholpen? Een beetje.. uiteindelijk ben jij diegene die het zelf moet doen, niet hij of zij of je geliefdes en kinderen. JIJ moet er zijn, JIJ moet keuze gaan maken met ‘WAT WIL JE NOU ECHT’…
Juist daarom heb je deze rotte-appels-periode nodig om te ontdekken wie je bent en wat je het liefst wilt. Uiteindelijk, naarmate je ‘ouder’ wordt, ga je vanzelf merken wat je echt werkelijk belangrijk vindt. En al die kleine mini dingetjes doen er niets meer toe.
Gezondheid gaat voor alles. Je ‘negatieve’ geestelijke mindset neemt als de war je lichaam over. Kijk daar me uit. Je gedachtenkracht is zo sterk, sterker dan je denkt.
Lieve Moo,
Jij moet eerst weer leren om van jezelf te houden, jezelf waarderen zoals je bent en jezelf ACCEPTEREN zoals je bent. En niemand eist van jou dat je perfect moet zijn. Behalve jij zelf. Dus neemt de tijd om deze fase te accepteren en aan te nemen maar neemt iedere dag een stukje eigen-liefde vooe jezelf. Op die manier herontdek je jezelf weer. Houden van jezelf is het allermoeilijkste begin.
‘Louise L. HAY’ is echt een aanrader. Je kunt je leven helen. Beste boek ooit!
Liefst! Heel veeel liefde en sterkte. Je kan het nog steeds!!!
Thanks babe ❤❤