Persoonlijke update | Burn-out: Hoe gaat het nu 1 jaar later (deel 1)

Een jaar geleden kwam ik thuis te zitten. Ik kon niet meer naar werk. Dit was niet iets wat met een nachtje goed slapen over zou zijn. Het was niet meer te verbergen. Ik had heb een burn-out en ik had hulp nodig. Hulp om weer mijn oude “ik”  te worden. Niet wetende nog dat ik juist niet  terug moest naar mijn oude ik. Ik moest veranderen, wilde ik beter worden en daar ben ik mee aan de slag gegaan.

Deel 1: Therapieën

Al vanaf het moment dat ik thuis kwam te zitten (februari 2017) heb ik er werk van gemaakt om weer beter te worden. Zielig wegkruipen in een hoekje en alles uit handen laten vallen werkt namelijk niet zo goed als je moeder bent. Ik begon bij de huisarts die mij snel doorstuurde naar een POH van het gezondheidscentrum. Bij deze POH kwam ik een kleine 2 maanden en van haar kreeg ik vooral de opdracht om veel te rusten en om boeken te lezen. Boeken die mij zouden kunnen helpen te stoppen met piekeren. Er ging een wereld voor mij open, NOT!  Ik wist meteen al dat ik meer nodig had dan dit want dat piekeren was maar een onderdeel van de burn-out. (lees: een heel klein onderdeel want holy crap, wat ging er toch een hoop door mij heen!)

Psycholoog

Ik schreef mij daarom in bij een psycholoog en na een wachtlijst van een aantal weken kon ik daar terecht. In totaal ben ik een half jaar vrij intensief bij een psycholoog onder behandeling geweest. Ik vond de therapie die ik bij de psycholoog kreeg best heftig. Iedere week was het weer huilen en kwam ik er doodmoe vandaan. Slopend. Ik heb hele depressieve maanden gehad waarin ik onwijs in de knel zat met mijzelf en voor mijn gevoel kwam er maar geen verbetering. Nu achteraf, een jaar later kan ik wel zien dat er wat veranderde, het ging alleen erg langzaam. Zonder dat ik het echt doorhad heeft ze mij toch wel handvaten geven om iets verder te komen.

Word ik nu gewoon afgewezen door mijn psych? Ben ik dan zo f*ucked up??

Eind 2017 ben ik gestopt bij de psycholoog. Ik kreeg namelijk ineens tijdens een sessie te horen dat ze mij niet verder kon helpen. Ik kan je zeggen dat dit erg hard aankwam. Word ik nu gewoon afgewezen door mijn psych? Ben ik dan zo f*ucked up??  Oké, dit was natuurlijk niet echt zo en ik kon na een paar dagen ook zelf toegeven dat we niet veel verder kwamen samen. Ik had gewoon meer nodig dan alleen maar praten en huilen. We hebben het gehad over een 2e lijns psycholoog en ook ander soort therapieën, zelfs interne opname. Omdat ik toch nog een beetje mijn trots had en niet helemaal wil toegeven dat ik een beetje wacko ben geworden wilde ik liever eerst zelf verder zoeken naar iets wat bij mij past. Ik vond dat ik vooral zelf uit mijn burn-out moest proberen uit te komen, ik heb het namelijk ook zo ver laten komen dat ik erin terecht kwam. If that makes any sense…?

Hypnotherapie

Ik kwam zelf uit op hypnotherapie en daar schreef ik mij eind vorig jaar voor in. Hypnotherapie word bij verschillende klachten gebruikt en omdat ik het gevoel had dat bij mij op dat moment angst en stress het grootste probleem was zag ik dit wel zitten. Bij hypnotherapie word je in een soort trance gebracht maar dan niet zoals je op tv ziet. Er was geen Rasti Rostelli aanwezig die mij ging laten kakkelen als een kip. Nee, het was een vriendelijk uitziende vrouw die mij eigenlijk na een uur al een veilig gevoel gaf en die in ieder geval deed alsof ze mij begreep. De trance bij hypnotherapie is een combinatie van diepe ontspanningsoefeningen en gerichte aandacht. Geen focus dus op alles wat fout gaat en janken tot je uitgedroogd bent zoals bij de psycholoog. Wat een verademing was dan alleen al!

Bij de hypnotherapeut leer ik te ontspannen en prioriteiten te stellen. Wat is belangrijk in het leven? Waar moet mijn aandacht naartoe gaan en wat moet ik leren loslaten? Op dit moment werkt dit voor mij en samen met wekelijks fysiotherapie probeer ik mijn lichaam en geest rust te geven. Ik leer beter adem te halen op momenten dat er paniek uitbreekt en ik heb nu ook beter door wanneer mijn lichaam rust nodig heeft en ik dus weer een stapje terug moet doen. Inmiddels ben ik al een paar maanden bij haar onder behandeling en geeft ze mij ook iedere keer wat “huiswerk” mee. Dit zijn dagelijkse ontspanningsoefeningen en ook een oefening om beter in te slapen.

Ik kan eerlijk zeggen dat hypnotherapie tot nu toe een positieve indruk maakt en dat ik weer wat meer zelfvertrouwen terug krijg. Ik ben rustiger geworden en leer los te laten. Ook durf ik wat meer mijn grenzen aan te geven. De therapeut luistert goed naar mij en geeft mij fijne tips. Het is geen wondermiddel maar wel iets wat mij op dit moment de goede kant opstuurt. Mijn behandeling stopt binnenkort maar toch heb ik er inmiddels wel een goed gevoel over dat ik het dan verder zelf aankan. Alles gaat stap voor stap en ik weet nu dat geduld een schone zaak is. Iets wat er jarenlang is ingeslopen heb je er gewoon niet in een paar maanden uit maar ik ben al erg trots op hoe het nu gaat en dat ik in ieder geval weer normaal kan denken en doen. Het word na een jaar wel weer tijd om zelf de touwtjes in handen te nemen.