Persoonlijke update | Burn-out: Hoe gaat het nu 1 jaar later (deel 2)

Het is alweer 1 jaar geleden. Een heel jaar geleden dat bij mij ineens op een normale avond thuis de stoppen doorsloegen. Ik wist het allemaal niet meer. Ik kon niet meer. Ik was op.

Lees hier voor deel 1: Therapie

Deel 2: Werk

In totaal heb ik 8 weken thuis gezeten. Van februari 2017 t/m april. In die 8 weken sliep ik veel, huilde ik veel en deed mijn hele lijf pijn. Het liefst bleef ik de hele dag in bed liggen maar met een gezin gaat dat niet helemaal. Misschien ook maar beter. Ik had veel hulp van mijn ouders (gelukkig) en ik moet zeggen dat mijn zoontje ook wel de reden was dat ik niet helemaal toegaf aan mijn gevoel. Helaas heeft hij mij wel veel te vaak zien huilen en voor een kind wat ook nog eens hoog sensitief is was dit erg moeilijk. Na 8 weken thuis zitten (met totaal geen rust en een constante schuldgevoel naar mijn gezin en werk toe) moest ik van de ARBO arts weer beginnen met werken. Eerst met 2 uurtjes per dag en zo per week steeds proberen een beetje op te bouwen. Wat een strijd heb ik toen gehad met de ARBO arts! We hadden duidelijk niet de zelfde mening en ik vond dat ik niet serieus werd genomen. Voor mijn gevoel was ik er namelijk nog helemaal niet klaar voor om weer te beginnen. De arts luisterde niet naar mij en keek dwars door mijn tranen heen. Ieder keer weer opnieuw. Zie je dan net dat ik mijn best doe? Ik vind niet snel iemand echt stom maar dit was totaal niet mijn soort mens en dat is dan zacht uitgedrukt.

Zwaar

Ik vond werken onwijs zwaar, zelfs met maar 2 of 3 uurtjes. Het “op tijd” dingen moeten doen zoals opstaan, douchen en dan nog naar werk gaan. Kleine dingen zogen energie. Ik kwam iedere dag doodmoe thuis, kampte met depressieve gedachten en had veel lichamelijke klachten. Enig idee hoe k*t het is om iedere dag maar te moeten terwijl je hoofd uit elkaar knalt van de pijn? Ook was ik iedere dag duizelig waardoor ik ook constant misselijk was. Die lichamelijke klachten waren niet uit te leggen en zorgde voor veel onbegrip in mijn omgeving. Want wat je niet ziet is er niet toch?

Daar zit je dan braaf op kantoor met je masker op, terwijl er van alles met je lijf aan de hand is. Er gebeurde natuurlijk niet veel op werk want mijn concentratie was ver te zoeken. Daar waar de psycholoog vond dat ik thuis mijn rust moest pakken en mij vooral moest focussen op leuke dingen vond de ARBO arts dat werken -ongeacht hoe ik mij voelde- het belangrijkste was om weer beter te worden en om weer terug in het normale ritme te komen. Doordat ik steeds meer uren ging werken (want opbouwen ging behoorlijk vlot) draaide mijn leven wekenlang alleen maar om werk. Ik had geen fut meer voor andere dingen zoals koken, het huishouden, uitjes of andere leuke dingen met mijn gezin. Het was werken en rusten. Deze periode was voor mij echt het zwaarst.

Gaat dit ooit nog goed komen?

Nu, achteraf gezien begrijp ik heus wel dat werken goed voor mij was maar alsnog vind ik dat mijn opbouw veel te hard ging. Ik had misschien toch wat meer voor mijzelf op moeten komen. Door die snelle opbouw heb ik ook meerdere keren een terugval gehad. Bij iedere terugval was het weer een klap in mijn gezicht. Huilen, verdriet, en een flinke deuk in mijn zelfvertrouwen en levenslust. Gaat dit ooit nog goed komen? Terwijl het werk en gezinsleven gewoon doorging, was ik van binnen vaak weer helemaal op. Probeer dan maar eens een leuke moeder te zijn en op tijd het avondeten klaar te hebben. Ondanks alles deed ik mijn best om toch thuis “zo normaal mogelijk” te zijn. Ik vond namelijk niet dan mijn gezin hier ook onder hoefde te lijden. Er was niet genoeg plek om mij en op werk schuldig te voelen en thuis ook nog eens. Mijn focus lag dan toch echt op thuis. Daar zit mijn nummer 1.

Ik heb het afgelopen jaar mijn best gedaan om mij aan het opbouwschema te houden op werk en helaas was er dan zo nu en dan toch een moment dat ik mij weer ziek moest melden. Het is niet anders maar ik vind dat ik het best goed heb gedaan. Stiekem ben ik ook best trots op mijzelf. Nu precies 1 jaar later ben ik namelijk weer 100% beter gemeld. Ik werk weer 34 uur per week. Dit voelt voor mij fijn omdat ik zo toch aan mijn werkgever kan laten zien dat ik wel wil en ook mijn best doe.

Aan de andere kant moet ik wel toegeven dat het mij regelmatig zwaar valt. Ik heb nog steeds dagen dat ik gewoon in jankend bed wil blijven liggen en dat ik geen fut heb voor een nieuwe dag. Iedere kleine tegenslag of negatieve gebeurtenis komt nog steeds dubbel zo hard aan maar gelukkig kan ik wel zeggen dat er inmiddels meer goede dagen tussen zitten dan slechte. Ik neem hier en daar tussendoor een vakantie dag op zodat ik dan wat rust heb en verder probeer ik mij ook bewust meer te richten op leuke dingen. Ik laat nu bepaalde dingen van werk en privé sneller los, ik heb er toch geen invloed op. Werk is werk en om 5 uur gaat dat hoofdstuk dicht. Hierna is het tijd voor ontspanning en ‘dat’ wat nu echt belangrijk is om mij uiteindelijk weer goed te voelen.